Na een dikke maand in ons appartement in Sarandë begon het alweer te kriebelen. Er lagen nog zoveel nog niet ontdekte bereden paadjes op ons te wachten. Het zuid-oostelijke deel hadden we ook nog niet verkend. Dus te tassen werden weer gepakt, de nodige spullen weer in de auto geladen en we gingen 15 nov weer op pad. Het weer is nog steeds prachtig maar als je de bergen opzoekt kan het ’s avonds toch behoorlijk afkoelen zelfs tot rond het vriespunt. De dit jaar in de toyo geïnstalleerde standkachel is dan ook een geweldige uitkomst. Binnen no-time hebben we een aangename temperatuur binnen en liggen we te lezen of doen een spelletje. Het is op moment al rond 5 uur donker want de zon gaat 16.30 al onder. Opkomen doet ie ook al rond 06.00 uur dus die lange donkere ochtenden zoals in Nederland hebben we hier niet. We merken dat de temperatuur in het binnenland een stuk kouder is dan aan de kust.

De vooraf uitgezochte routes bleven ons verbazen. We hebben weer mooie uitdagende paden met fraaie vergezichten. We zien weer nieuwe mooie oude bruggen en bunkers uit de communistische periode. We rijden zelfs langs de ski-piste in aanbouw en we mochten wel even naar boven rijden om het uitzicht aan de andere kant van de berg te bewonderen (de sneeuw wordt meestal in december verwacht). In het dorpje Dardhe lieren we nog een Mercedes omhoog omdat zelf 4×4 rijden met de toyo lastig werd (zo glad waren de steentjes).

We reden door een zeer blubberig heuvelachtig deel vlak bij de grens met Griekenland. De toyo glibberde alle kanten op maar de Cooper modder bandjes bewezen hun waarde en lieten ons niet in de steek. Het was nog best lastig hier een wildkampeerplek te vinden maar uiteindelijk vlak voor het donker werd vonden we nog een plekje hoog en droog op een bult tussen de akkers. De volgende dag reden we door eenvoudige dorpjes, lieten de auto schoonspuiten en reden de stad Korca binnen. Het verschil met platteland en stad was wel heel duidelijk zichtbaar, van een onverhard blubber spoor door het dorp en een half uur later zit je in een hippe koffietent aan de heerlijke cappuccino.

Het leek ons een goed idee na een aantal dagen een hotelletje te nemen, na wat research op de bekende site besloten we toch niet in de stad te blijven maar richting het Prespameer te gaan. Dit meer grenst aan 3 landen Albanië, Noord Macedonië en Griekenland. Helaas viel het een beetje tegen (koude douche, koude kamer en hard spiraal matras). Het eten was wel goed. Het was ook niet zo vreemd want wie gaat hier in de winter nou zitten, we waren de enige gasten. Wat een luxe hadden we dan in onze auto, lekker warm en een heerlijk matras op naar de volgende nieuwe paden. Nou en dat werd me er een. Op de kaart kan je natuurlijk niet zien hoe en wat maar dit werd alleen gebruikt voor houtkap, dus diepe sporen. Gelukkig is onze auto smaller als een vrachtwagen dus konden we soms met 1 wiel in het spoor en de andere op de middenrug. Een maal was niet mogelijk en toen zaten we vast, gelukkig stond er weer een dikke boom op de juiste plek en deed de lier zijn werk uitstekend.

Het landschap bleef maar veranderen en we waanden ons soms op de hoogvlakten van Schotland of op de steppe van Mongolie. We belanden in het mijnbouw gebied waar tientallen mijnen zijn en chroom van een hoge kwaliteit wordt gewonnen. Het schijnt de enige plek in Europa te zijn waar dit voorkomt. De werkomstandigheden zijn zwaar en het werk wordt amper beloond. Een tijdje later rijden we door het oliewin gebied in de buurt van de rivier de Vjose. Waarschijnlijk komt hier ook de term Olijf-Olie vandaan want die boompjes groeien hier uitstekend. We sluiten de rit af in de buurt van Vlore aan het strand waar we even uitwaaien. Hier ontmoeten we een ander stel wat met hun Landcruiser langdurig op pad gaat. Binnenkort komen ze naar Sarandë waar we dan onder het genot van een wijntje weer  verder kunnen praten over de nog geplande reizen.