We zitten dus op de Lofoten een hele mooie eilandengroep in Noorwegen boven de poolcirkel. Het doel van het begin van onze reis was niet alleen de Noordkaap in de winter te bereiken en ervaren maar ook wilden we dolgraag het noorderlicht eens zien. De Lofoten is daarvoor een goede locatie. Bij toeval vonden we een van de beste plekken op het kleine eilandje Gimsoy. Er woonden voornamelijk boeren en er was een heuse golfbaan. Een plekje om te wildkamperen was lastig te vinden. Joska ging even vragen bij de golfbaan, deze man bleek ook een camping te bezitten die eigenlijk gesloten was maar omdat we toch een 4×4 hadden en weinig eisen konden we daar voor 200 nok inclusief stroom wel staan. Konden we mooi ons meegebrachte elektrische kacheltje proberen. Ook was er een verwarmde ruimte aanwezig met wc en keukentje. Volgens diverse bronnen zou het noorderlicht vanavond tussen 22.00 en 23.00 uur te zien kunnen zijn. Een vereiste hiervoor een redelijk donkere plek met vrij uitzicht op het noorden en genoeg zonne aktiviteit. Ik was best een beetje gespannen, want ik wilde graag een mooie foto van het geheel vastleggen. Op internet circuleerde namelijk ook verhalen dat menigeen te druk was met de camera en de instellingen en dat het resultaat daarna tegenviel of zelfs geheel mislukte en dan het hele schouwspel te hebben gemist. Ik zocht een goed plekje voor het statief en maakte een paar proefopnames om te zien of alles werkte. Ineens zag ik vreemde witte lichtbanen aan de hemel verschijnen, schrok er zelfs een beetje van en seinde snel met de zaklamp naar Joska die nog in de auto zat. Het was koud en winderig en samen keken we naar de hemel. Het was vrij laag en de kleur die je in het echt ziet is anders als op de foto’s. Het was overal van noordoost tot noordwest. Na een paar foto’s snel kijken op het schermpje of er iets opstond. En ja warempel er was een mooi beeld met het groene licht. Ik wilde meer meer meer, Joska begon het aardig koud te krijgen en ging weer in de auto zitten. Ik liep met statief en al een eindje verderop naar een huisje waar ik zag dat nog iemand stond te fotograferen. Niet wetende dat deze mensen dit huisje hadden gehuurd en professionele fotografen waren.

Aan de hand van het laten zien van m’n beelden kreeg ik nog een paar tips. Verplaatste de boel nogmaals en banjerde door de sneeuw naar het strand, het leek wel of de wind en kou geen invloed hadden op dit moment. Ik bleef maar klikken en dan te bedenken dat het maken van 1 foto al snel 1 minuut kost. Op een gegeven moment zag ik het licht ook echt dansen en van kleur veranderen. Rond kwart over elf kwam Joska toch maar even kijken waar ik bleef, nog een paar zei ik… De kracht van het licht nam ook snel af, al met al heeft het bijna twee uur geduurd. Moe koud maar voldaan kropen we onder ons dekbed. Pas tegen de volgende ochtend waren mijn voeten weer op temperatuur. De volgende ochtend de foto’s op de laptop gezet en de resultaten samen bekeken. Ik was tevreden… ( maar kan altijd beter).

We reden weg onder een stralend zonnetje. Het enige weggetje dat over dit eilandje liep was bedekt met een dun laagje verse sneeuw. Oppassen dus… Bijna aan het einde ging het toch nog mis, weg grip slag in de rondte en bijna op z’n kant in de greppel. Wat ik ook deed hij was niet te houden. De 3500 kg werkt dan ook niet echt mee in zo’n situatie. We probeerden eerst rechts te lieren aan een boom. Lier lier trok de auto verraderlijk scheef en deze poging lukte dus niet. Inmiddels was er een local gearriveerd die en was bereid te helpen. We probeerden links de weg op te lieren maar ook toen stond de auto op kantelen, hij moest echt rechtuit de weg op. Oh geen probleem zei de jongeman ik rijd mijn 4×4 wel even hij weilandje hiertegenover in. De nissan baande zich een pad door de toch wel diepe sneeuw. Steeds kwam hij een stukje verder en uiteindelijk stond hij op de goede plek. De lier er weer aan en even later stonden de 4 wielen weer op de weg. Een andere nieuwsgierige jongen was zo vriendelijk wat foto’s van het schouwspel te maken. We bedankten ze hartelijk met wat bier en sterke drank. We draaiden de grote weg weer op over een van de vele fraaie bruggen hier. Dat het weer hier snel wijzigt blijkt wel enige tijd later als we weer volop in de sneeuwbui rijden. We zien een auto die van de weg af is geraakt en bieden aan te helpen. Hij stond er al een half uur. Hij week iets te ver uit voor een vrachtwagen en door het slechte zicht zat iet naast de weg. De lier aan de trekhaak, maar na een klein tikje  viel de afneembare trekhaak in de sneeuw. Dan maar aan de voorkant. De auto gedraaid en goed oplettend of er ook overig verkeer aankwam. Lier ditmaal aan het sleepoog en na een tijdje kregen de voorwiel weer grip en draaide hij de weg op. De man bedankte ons hartelijk en stond erop dat hij onze lunch betaalde. Hij zat samen met zijn schoonvader en dochtertje immers al een tijd te wachten en de kennis die die gebeld had was nog nergens te bekennen.

Mede dankzij de 4×4 wedstrijdervaring kunnen we beide in dit soort situaties snel handelen.

Op weg naar het vaste land van Noorwegen.