Hier alweer de zesde blog in ook de zesde week van onze reis. Voor de topografen onder de lezers deze wordt geschreven in hotel Popas Tei in Cataloi Roemenie. Vanwege het weer hadden we dus besloten in een keer te rijden via de grote weg van Riga de hoofdstad van Letland naar Vilnius de hoofdstad van Litouwen. We zouden daar een avond op stap met een backpacker die we op onze vorige trip hadden ontmoet in Rwanda. We aten deze avond in een restaurant met typische litouwse gerechten en sloten de avond af in een maar al te gezellig klein kroegje. Die bevond zich in het stadsdeel “Uzupis” een deel wat zich eigenlijk onafhankelijk verklaard. Voornamelijk bewoond door kunstenaars en vrijdenkenden, alleen via bruggen te bereiken. We sliepen een aantal nachten in een hostel en struinden wat door de stad. Ook hadden we informatie gezocht omtrent te reizen via Wit-Rusland. Normaal moet je een visum aanvragen wat 5 dagen duurt en 60 eur pp kost maar sinds een aantal weken is er een nieuwe regel dat je voor vijf dagen een “free visa” kan krijgen aan de grens.
We lieten de hoofdstad achter ons en reden richting Wit-Rusland, omdat we ons schema iets aanpasten en wifi nodig hadden reden we via de stad Alytus. Daar ging het even mis, door slecht zicht vanwege de laaghangende zon en nat asfalt was onze remweg iets te lang om een rode nissan niet te raken. Foutje bedankt zullen we maar zeggen, politie erbij alle papperassen ingevuld Nico goed de smoor in. Volgende dag maar wat mailen en een enveloppie kopen met postzegel en het schadeformulier op de post gedaan.
We konden weer verder zuidwaarts via een mooie route onverhard door het nationaal park, waar we ook een fraai plekje vonden om te kamperen. De volgende dag zouden we naar de grens rijden. We waren zo goed als het land binnen toen ze bij het 4e en laatste loket zeiden dat het toch niet doorging. We wilden namelijk naar een gebied dat buiten “5 day free visa” viel. Ik bood nog aan de plannen te wijzigen maar ze waren resoluut, dus omkeren en maar via Polen rijden. Een beetje teleurgesteld reden we Polen binnen en sliepen we op een P langs de weg op de route. Volgende ochtend werden we wakker met een sneeuwbui, in het aanwezige picknick,bbq onderkomen hebben we ons ontbijt genuttigd en een lekker warm vuurtje gestookt kwart voor acht in de ochtend. Oekraine zou de volgende bestemming zijn. Dat Polen een buitengrens is van de EU hebben we geweten, binnen 100 km zijn we 3x aangehouden en hebben ze onze papieren via de computer gecheckt. Het gemiddelde inkomen in oekraine en ook moldavie is erg laag, zeg maar heel erg laag. Dat is ook te merken aan de prijs van ons eerste hotel in dit land, voor slechts 10 eur hebben we een prima kamer met alles erop en eraan. Ook de dieselprijs maakt het rijden iets aangenamer we betalen hier namelijk 73 cent voor een liter. Wat opvalt langs de weg zijn de fraaie bushaltes, de een nog mooier als de ander. Ook de steden en dorpen hebben fraaie plaatsaanduidingen nog uit het sovjettijdperk. Verder is het armoe troef hier op het platteland. Water komt nog voornamelijk uit de putten langs de weg, die zien er dan soms ook fraai uit. De bekende beelden van de oude vrouwtjes krom lopend zijn hier werkelijkheid. Het vervoer gebeurt hier nog veelal met paard en wagen. De iets welvarender boer beschikt over een klein trekkertje. Natuurlijk zie je hier ook hele grote bedrijven met dikke John Deere tractoren dit land is een graanschuur. Kilometers akker zien we voorbijkomen.
Omdat we op doorreis zijn naar het zuiden en het landschap niet echt boeiend is maken we deze dag veel kilometers en bezoeken aan het eind van de dag wederom een hotel. Na twee nachten wachtte het volgende land alweer Moldavie. We kozen voor een kleine zeg maar gezellige grenspost. Normaal heb je twee losse posten een voor eruit en een voor erin maar hier was alles gemoedelijk samen. Na de nodige stempeltjes en de roadtax te hebben betaald mochten we na een kleie twintig minuutjes verder. Vlak over de grens veranderde het gewas van graan in druif. Moldavie staat bekend als wijnland. Het beschikt zelfs over de grootste collectie wijn ter wereld. In een grottenstelsel van maar liefst 120 km is een voorraad van meer dan 2 miljoen flessen. Volgens de lonely planet is er nog een punt wat je niet mag missen als je dit land bezoekt en dat is het monnikenklooster uitgehouwen in een rots uit de 13e eeuw. Gelegen in het plaatsje Orheiul Vechi. We hebben het bezocht en het was inderdaad een bijzonder plekje, de nog aanwezige monnik was erg vriendelijk. Wat ook op het lijstje stond van “things to do” en wat ons wel speciaal leek was een dag de hoofdstad Tiraspol van Transnistrie te bezoeken. Een staat binnen een staat, door maar een paar landen erkend en geregeerd door voornamelijk russen. Volgens de informatie was het veilig te bezoeken en bovendien gratis. Nadat we de immigration desk hadden gehad en we dus 10 uur in het land mochten verblijven moesten we zgn roadtax betalen. Nadat de overigens goed engels sprekende jongeman alle gegevens had ingevoerd vroeg die doodleuk 25 euro.
20 voor de customs en 5 voor het werk wat hij had gedaan. Ik was bereid niets te betalen en na een paar minuten en nog een superior erbij te hebben gehad besloot ik om te keren en Tiraspol niet te bezoeken. Al met al weer een ervaring rijker. Aangezien we al in het zuidelijke deel van Moldavie waren besloten we richting grens Roemenie te rijden, vlak voor de grens kampeerden we op een heuvel gooiden de volgende dag de tank helemaal vol en staken de grens over.
Niejotravels 
Genoeg te zien en ervaren, tof hoor! Leuk en vermakelijk om te lezen!
Veel plezier en goede reis verder!
LikeLike
Haha vrije geesten als jullie laten zich én niet regeren door regels én niet door geld.
En wat weer een prachtige reeks foto’s als vertaalslag van al jullie indrukken en ontmoetingen.
LikeLike
Fantastisch verslagen en foto’s Ik geniet er ook van.
Groetjes
LikeLike