De laatste dagen op het Europese vasteland wordt Nico een beetje grieperig. Iets wat we nu net niet kunnen gebruiken. Omdat het niet echt kampeerweer is besluiten we de laatste paar nachten in een hotel door te brengen in de plaats waar we ook de veerboot naar Marokko nemen. Weer op weg naar de ingang van het hotel na wat boodschappen te hebben gedaan zien we Sven & Katja. Met dit Nederlandse stel en hun nieuwe toyo gaan we de komende drie weken op pad. We hadden hun al tweemaal ontmoet op een treffen van de landcruiserclub.

Na een nogal ruige overtocht met veel beroerde mensen aan boord komen we na een uurtje varen aan in Marokko. Of eigenlijk nog in Spanje want Ceuta is een Spaanse enclave op Marokkaans grondgebied. De grensovergang is een beetje chaotisch met veel toeterende auto’s. Een wat oudere man is behulpzaam en bezorgd ons de benodigde formulieren, hier zal ongetwijfeld iets voor betaald moeten worden, en inderdaad na de tijd komt ie keurig langs. Hij kijkt wat beteuterd als ik hem de laatste euro’s kleingeld geef, ik zeg hem dat het 3,50 is en dat het ruimschoots voldoende is voor de bewezen dienst. Sven geeft hem 5 euro maar ook dat vond hij eigenlijk te weinig en vroeg om nog een biljet. Het is mooi geweest zo, we geven gas. Marokko here we come.

De eerste stop is gepland in Chefchaouen, een idyllisch plaatsje tegen een heuvel gebouwd en bekend vanwege de “blauw medina”. We struinen wat door de mooie smalle straatjes en welke kant je ook opkijkt overal zie je wel een fotomoment. Echter de Marokkanen stellen het niet echt op prijs als je foto’s van ze maakt.

Onze rit door het rifgebergte is exact zoals beschreven in de reisverslagen. Dit ietwat achtergestelde gebied is berucht vanwege de hasj en andere hallucinerende middelen, continu wordt je belaagd door verkopers. Ze hangen uit de auto en seinen met de lichten het lijkt wel of iedere bestuurder hier dealer is. De rit door de stad Ketama geeft je weer een beetje het gevoel in het echte chaotische Afrika te zijn. Het vinden van een slaapplek blijkt nog een lastige opgave te zijn en we besluiten in het donker door te rijden tot in Fez. Niet helemaal op de geplande route maar er is in ieder geval een camping. De dagen erop rijden we via Tazekka NP richting het oosten, de wegen zijn prachtig om te rijden maar het mooie weer laat het nog een beetje afweten. We zoeken uitdagende pistes op richting de oasestad Figuig pal aan de grens met Algerije. We plannen een beetje de route zodat we 2 januari in de buurt van Merzouga uitkomen. Hier is namelijk het kamp van de tweede dag van de “Africa Eco Race” een twee weken durende race van Monaco naar Dakar. Ook maken we zelf voor het eerst een beetje kennis met het zand en het rijden erin. Dat valt nog niet mee, de bandenspanning is van groot belang en na een paar zandduintjes te hebben genomen komt al snel het gevoel om hierin te rijden. Sven heeft iets meer problemen en het gewicht van de fraaie campertoyota helpt ook niet echt mee. Na een paar keer verraderlijk scheef te hebben gestaan vindt hij het voorlopig wel even genoeg, de auto moet ten slot nog langer mee dan alleen een paar weken Marokko. Het overnachten midden in het

Kamp van de Eco Race was een belevenis op zich. De volgende dag na enig zoeken, konden we de start bijwonen en het hele deelnemersveld aan ons voorbij zien razen.

Zelf hadden we ook een roadbook om van Merzouga naar Tata te rijden, een rit door het lege oosten van dit land van zo’n 750km. Het klikte ook erg goed met ons reisgenoten Sven en Katja en het voelde of we elkaar al jaren kenden. De route die we volgden was zeer afwisselend qua landschap en ondergrond. Soms was het een beetje onduidelijk omdat het spoor was weggewaaid of weggespoeld, we voerden dan een waypoint in en zochten onze eigen weg in die richting. Halverwege het roadbook Zagora besloten we het Atlasgebergte over te steken i.v.m. de reistijd van Sven en Katja. Via de “ Vallee du Draa” en de “ Gorges du Dades” wat prachtige wegen waren zochten we onze weg omhoog. Het was inmiddels als weer knap koud want we zaten op 2500 meter hoogte. Het landschap veranderde ook in een witte kleur vanwege de vele sneeuw. We verbazen ons hoe het berbervolk in deze omstandigheden weten te overleven. Opeens verschijnt er een roadblock op de weg en de politie meldt ons dat de weg verder is versperd door vallende rotsblokken, een flinke tegenvaller want ons wordt geadviseerd het hele stuk terug te rijden en de andere weg te nemen. Zoekend op de kaart en navigatie vindt Nico nog een alternatief, we besluiten deze 40 km lange bergpas een stukje te proberen en nemen dan het besluit of we deze vervolgen of omkeren. Achteraf blijkt dit stukje een van de mooiste wegen gedurende onze trip met de blauwe cruiser. Op een spannend stukje na waar het scheef en smal werd, was het een genot om hier te rijden door de sneeuw. Aangekomen in Agoudal waar het buiten inmiddels -9 was besloten we een kamer te nemen in een Auberge. Volgende en tevens laatste rijdagen samen zetten we koers door de sneeuw naar Beni-Mellal. Om het afscheid van Sven en Katja bijzonder te maken genoten we van een warm bad en een groot bed in een hotel. We gingen ’s avonds uit eten en de volgende ochtend pinkten we de nodige tranen en namen we afscheid. Allebei onze weg alleen vervolgend.