We zijn weer alleen. Na het afscheid van Sven & Katja met wie we gedurende de afgelopen drie weken samen reisden steken we weer het atlasgebergte over op weg naar Zagora om het laatste stuk van ons roadbook te rijden. Het was een fraaie route met prachtige bergen, de sneeuw was in dit gedeelte ook niet meer aanwezig.

In het centrum van Zagora zit een geweldige bakkerij die zelfs tompouzen verkoopt, we maken hier even een snelle stop om het nodige lekkers in te slaan. Bij het koffietentje ernaast maken we kennis met Ambre & Baptiste een jong frans stel dat op de fiets rondtrekt door Marokko en in de zomer het plan hebben van Alaska naar Patagonie te fietsen. Na nog een nachtje op de camping vertrokken we volgende dag richting Mhamid. Alhoewel de palmbomen op de camping wel wat in de wind wuifden zag het er allemaal nog gemoedelijk uit. Hoe dichter we Mhamid kwamen hoe harder de wind ging waaien en aangezien we weer in een zanderig gebied aankwamen was er sprake van een heuse zandstorm. Het zand jaagde over de weg heen en je het zicht was soms maar enkele tientallen meters. Geen omstandigheden om het roadbook te vervolgen en de zandduinen in te gaan. Enkele kilometers voor Mhamid zien we tot onze verbazing het franse stel door de zandstorm heen ploeteren op hun fietsen. We maken een snelle stop en spreken af in het dorpje. Op een redelijk beschutte plek bereiden we samen een lunch en bekijken we de opties. Hier een overnachtingsplek zoeken met enige beschutting lijkt ons het beste. Dat valt echter nog niet mee, de wind neemt ook niet af en je wordt hier voortdurend gezandstraald. Uiteindelijk vinden we na enig onderhandelen een plek. De locals vertellen ons dat de storm nog minstens tot vrijdag duurt. Ai da’s een flinke tegenvaller het is immers pas dinsdag, we vragen of we de fietsen van Ambre en Baptiste hier kunnen stallen en besluiten dan samen in de auto terug naar Zagora te rijden om daar op de camping de storm over te laten razen. We hadden een gezellige drie dagen daar, bakten dadelcake bezochten samen de soek (markt) en Joska genoot samen met Ambre van een traditionele hamman. De verrassing was groot toen Bert (motorrijder die we ontmoet hadden in Kaapstad), melde dat hij en Willemijke ook op een camping stonden in Zagora. Zoals twee jaar terug beloofd trakteerde Bert op een lekkere espresso. Samen zijn ze onderweg naar Zuidafrika en verwachten daar zo’n 4 maanden over te doen. Dat kleine kinderen geen probleem hoeven te zijn voor een lange fietsvakantie bewees wel de franse familie die we ook ontmoeten op de camping. Normaal gesproken zit de jongste telg in een karretje waar ook de kampeerspullen in zitten maar door materiaalpech en het wachten op onderdelen zijn ze tijdelijk zonder tent op pad en slapen ze in huisjes die de meeste campings in Marokko ook aanbieden. Je kan deze franse familie vinden op facebook: 5a6roues of op hun site: www.5a6roues.wixsite.com/voyage.

Vrijdagochtend leek de wind eindelijk te zijn gaan liggen en zetten we voor de tweede maal koers richting Mhamid. De lucht was nog niet zo helder door het vele woestijnzand, het zou nog wel even duren voordat alles weer was opgeklaard. We nemen afscheid van Ambre en Baptiste, zij gingen enkel naar Mhamid om de zandduinen te zien en zouden dan iets noordelijker een piste volgen naar Foum Zguid. Een barre tocht veel onverhard en later kregen we te horen dat ze het nooit weer zouden doen. Wij gingen richting het vervolg van ons roadbook. Het zoeken van de juiste route was even lastig en het zand leek wel een andere structuur te hebben als in Merzouga. De juiste bandenspanning is van groot belang in het zand anders graaf je de auto snel in. Iets wat dus ook gebeurde. Na enig scheppen konden we vlot weer verder. Het lastige is dat de ondergrond regelmatig wisselt en een lage bandenspanning die goed is voor het rijden in het mulle zand maar slecht voor de banden zodra de weg weer beter wordt. Het is een beetje zoeken naar de juiste mix. We komen regelmatig kamelen tegen met af en toe een herder, die tegenwoordig op brommers door de woestijn rijden. Ze trachten ons te stoppen en dan vervolgens vragen ze om sigaretten of chocola. De route naar de bekende duin Erg Chegaga is fraai. Vanaf hier houdt het zand op en gaat het verder in rotswoestijn gebied. We bereiken het gemoedelijke dorpje Foum Zguid. Het roadbook gaat verder naar Tata maar dit deel is niet zo bijzonder het wildkampeerplekje op de route daarentegen wel. We vinden net naast de weg een soort inham, het lijkt wel een mini canyon.

Vanuit Tata rijden we vervolgens via Igherm, wat een prachtige reeds geasfalteerde weg was. We bezoeken de blauw geverfde rotsen in Tafraoute en komen later een paar dagen bij aan de kust in Mirleft. Vanaf hier is het nog steeds 1350 km naar de grens met Mauritanie. Deze route voert voornamelijk door de Westelijke Sahara en is vrij saai. Dit gebied wordt langzaam geheel geannexeerd door Marokko zonder dat iemand zich druk maakt over de oorspronkelijke inwoners van dit gebied. Deze zijn allen verdreven naar het binnenland aan de grens met Algerije. Marokko daarentegen probeert Marokkanen aan te sporen zich in het overige deel te vestigen en lokt de mensen met aantrekkelijke belastingvoordelen. Deze situatie speelt al een jaar of 40. We kamperen zo’n 30 km voor de grens en de volgende dag op het progamma staat.