Na het Istanbul debacle reizen we verder ten zuiden van de Zee van Marmara, het waait flink en we hebben moeite een geschikte kampeerplek te vinden. Uiteindelijk lukt het in de luwte van schiereiland Erdek tussen de olijfbomen aan het water. ’s Nachts worden we nog even opgeschrikt door de rood en blauwe zwaailampen van de politie maar die deden hun nachtelijke controle langs alle plekken en na een korte inspectie van onze auto konden we gerust verder slapen. We beleven nog een glibberig avontuur op weg naar Izmir, na een nachtje regen was de bovenlaag zo glad geworden dat er kunst en vliegwerk nodig was om niet achterstevoren de bult af te gaan.

We kamperen in de bergen waar de wind ons af en toe flink plaagt, gelukkig helpen de zelfgemaakte extra zijschermen goed tegen het geklapper van het tentdoek en blijft de tent mooi droog als het regent. We blijven ons verbazen hier in Turkije want het ontbreekt hier aan niets, we wandelen rustig de Ikea binnen en kopen 2 nieuwe hoofdkussens, nog even naar een luxueus winkelcentrum waar een paar nieuwe Sketchers kunnen worden gescoord het is immers Nico’s verjaardag en de huidige waren wel aan vervanging toe. Ook schuiven we nog even aan voor een heerlijke Belgische wafel met verse aardbeien chocoladesaus en slagroom….

Na al deze luxe is het tijd om verder te trekken richting het zuiden. We belanden bij toeval in het ietwat toeristische “Sirince” op weg naar een van de grootse opgravingen van het oude Griekenland genaamd “ Efeze”. Zo’n 3000 jaar geleden waren hier al de eerste nederzettingen. Van de grote havenstad die het was bleef vanwege verzanding niets over en werd de eens zo grote stad een dorpje en in 1420 nadat de Turken de streek hadden overgenomen woonde er niemand meer. Rond 1900 begonnen Engelse archeologen met de opgravingen en zodoende kun je al het waardevolle spul in het British Museum in Londen bekijken. Dat de inflatie ook hier toeslaat konden we merken aan de entree, de prijs werd vanaf 1 april 100% verhoogd en er werden keurige stickers geplakt op de oude toegangsprijzen. Met zo’n 400 Turkse lira p.p wat ongeveer € 20 ,- is, is voor ons overlanders toch een aardige uitgave. We kamperen nog een nachtje op het strand en de locatie die we hadden gekozen bleek de fotoshootspot van de lokale quadtours te zijn. Onderweg zien we nog een mooi spektakel van een Subaru, weliswaar 4×4 maar dat houdt nog niet in dat je in de duinen kan rijden. De plaatselijke boer lukt het na vele pogingen om de Subaru weer te bevrijden. 

Verder langs de kust richting Bodrum valt het op hoeveel hier wordt gebouwd, vaak in blokjes van 10 of 20 villa’s honderden zo niet duizenden staan er te koop. Langs de kustroute die we volgen is het soms lastig kampeerplekken te vinden. Ook is de weg er vaak wat drukker en dan is het met de rijstijl van de Turken oppassen geblazen. Vlak voor ons neemt iemand op een slingerweg de bocht wat te ruim en schraapt hem in de vw polo die we net voor hadden laten gaan. We rijden dwars door Marmaris wat ook wel het Monaco van Turkije wordt genoemd. Waarschijnlijk komen hier vele Engelsen aangezien de pubs adverteren met football, beer and English breakfast. Ook de ietwat witte met verbrand rood in korte broek of iets te klein fluoriserend topje met tattoos bedekte Engelsmannen en vrouwen ontbreken niet. In de baai varen vele zeilboten en de mega yachts liggen te patserend voor anker. We zetten koers naar een groot strand wat we helemaal voor ons zelf hebben op het schiereiland Datça. Onderweg zien we prachtige baaitjes en strandjes, de geur van de pinetrees overheerst hier en de streek staat ook bekend als een van de grootste pine tree honing leveranciers, dat zien we ook aan de vele zeer vele honingkasten die overal staan opgesteld. Verderop belanden we in Sultaniye om de nodige mineralen weer toe te laten tot ons lichaam via heilzame modderbaden, de geur heeft iets van rotte eieren maar dit kan je weer heilzaam afspoelen onder de steenkoude douche. Hierna kun je gelukkig weer opwarmen in één van de twee grote baden overdekt met een futuristisch ogende oranje koepel, de rotte eiergeur wordt vervangen door een ietwat zwavelachtige geur die nog weken op ons lichaam en kleding blijft hangen. 

Door naar Pamukkale, ook één van de highlight van Turkije. We hebben prachtig uitzicht vanuit onze kampeerplek op de witte berg, het lijkt wel een skipiste. Na een tip van een andere reiziger staan we vroeg op 06.00 uur want om 06.30 gaat de zuidelijke ingang open en heb je mooi zicht op de luchtballonen en heb je de historische site Hierapolis bijna voor je alleen. De bekende fotoshoot bij de witte baden doen we en passant ook nog even zonder dat er anderen in beeld komen. Verder naar “ Salda Golu”; de Malediven van Turkije. Hier hebben we wat minder geluk met het weer, het waait hard en is bewolkt en achteraf is het niet helemaal ons ding. 

We maken prachtige ritten door de bergen en valleien we pikken de Nederlandse lifters/ wandelaars Leonie en Joost op die we een eindje verder op hun route brengen en we kamperen samen, de volgende dag scheiden onze wegen, zij gingen door het dal en wij op weg naar een ijzig koude hoge bergpas waar inderdaad de bomen nog waren bevroren. Maar snel weer terug via de Tazi Canyon en Koprülu NP op weg naar de kust om een nieuw beltegoed te halen want we zijn inmiddels 1 maand in Turkije en dan eindigt het huidige, net als deze blog….

Op naar Cappadocia… wordt vervolgd.