Na onze filmshoot nemen we afscheid van Albanië na nog 1 nachtje op een voor ons bekende camping in Gjirokaster. We steken de volgende dag de grens over naar Griekenland. De Vikos kloof en Pindos gebergte stonden op het programma om te ontdekken. We treffen het met het weer en kamperen op de mooiste plekjes met uitzicht op de kloof en het gebergte er omheen. In het deel waar we rijden over kronkelende bergwegen ontdekken we veel oude bruggen voornamelijk uit de tijd dat de Ottomanen het hier voor het zeggen hadden. Na het Pindosgebergte dalen we af en komen op het vlakke deel van het noorden van Griekenland. We gaan op weg naar Thessaloniki alwaar we in een soort park aan de rand van de stad een bijzondere wildkampeerplek vinden, we staan namelijk op een basketbalveldje. Een perfecte plek aangezien het regende en behoorlijk waaide zo was de ondergrond mooi vlak en hielden we de schoenen schoon. De volgende dag tokkelen we eerst verder via de grote weg richting Turkije. Voor ons het eerste nieuwe land dat we bezoeken, het is alweer bijna 5 jaar geleden dat er een nieuw vlaggetje op de toyo kon worden geplakt (1762 dagen om precies te zijn).

Maar voordat we de grens bereiken beleven we nog 2 strand avonturen, van de 1^e is helaas geen bewijs, waarschijnlijk vanwege de spanning. De weg waarop we reden hield namelijk op vanwege een weggespoeld deel, aangezien “terug” niet echt voorkomt in het 4×4 vocabulair van Nico werd er gezocht naar een alternatieve route en die bleek via een steile afdaling over het stenen strand te lopen. De afdaling was geen probleem maar eenmaal op het strand dat ook nog eens bezaaid was met reusachtige keien werd het lastiger. Beide differentieel sperren werden ingeschakeld en geconcentreerd werd er al gang houdende tussen de keien door gemanoeuvreerd. Soms was het te smal en klauterde de Landcruiser als een volwaardige “rockcrawler” over de grote keien heen. Na een paar honderd meter kon weer aansluiting worden gezocht op de bestaande weg en vonden we uiteindelijk een fantastische kampeerplek.

Van het 2^e strandavontuur is wel bewijs en hebben we zelfs de moeite genomen er een filmpje van te maken. Vaak schieten de opnames er bij dit soort momenten bij in maar deze keer hadden we alle tijd. Gelukkig was er enkele kilometers verderop een prima carwash en was alle drek in no time weer verdwenen en konden we schoon de grens over.

We steken de grens over een beetje op de driesprong: Griekenland, Bulgarije en Turkije. Omdat we wel een beetje vermoeid zijn hebben we voor 2 nachten een hotelletje geboekt in de stad Edirne, net over de grens. Wat een leuke stad… zo’n warm ontvangt hadden we niet verwacht, alles was ook mooi en netjes en de mensen alleraardigst. Helaas was de grote moskee gesloten vanwege restauratie. Na 2 dagen tuften we verder over de mooie Turkse wegen, het wisselde af, soms prachtig geplaveide 2 ofv4 en zelfs 6 baans wegen maar meestal koos Nico de wat kleinere vaak met her en der een gaatje of hobbeltje, als het maar even kon werd het onverhard en dat kan hier gelukkig genoeg. 

We twijfelden of we wel of niet naar Istanbul toe moesten aangezien we niet zo van de grote steden zijn en al helemaal niet van een megastad als Istanbul met evenveel inwoners als heel Nederland. Maar ja nu we er zo dicht bij zijn hadden we toch maar besloten te gaan. Op voorhand een hotelletje gevonden die parkeergelegenheid zou hebben. We kozen voor een route die geheel vanaf de zwarte zee langs de Bosporus naar het oude deel van de stad leidde. Na zo’n 40 km langs deze verbinding naar de zwarte zee kwamen we in de buurt van het hotel, de eerste afslag kon helaas niet, de 2^e was voor max 1.90 hoog dus de 3^e en tevens laatste, deze lukte wel maar wat waren de straatjes smal! We reden recht op de blauwe moskee af, één van de highlights van Istanbul. Ons hotel kwam in de buurt maar we kozen direct voor het eerste de beste “otopark” (parkeerterrein) met een tarief van 100 lira per dag (€5,-) leek dat ons een prima keuze. We wandelden naar het hotel en dat was maar goed ook want zelfs een fiets kon je er amper stallen… Ingecheckt en lekker opgefrist besloten we deze dag nog de blauwe moskee te bezichtigen… helaas gesloten vanwege renovatie. Dan maar naar de “Haga Sophia” die stond er toevallig tegenover. We sloten aan in een niet al te lange rij om de binnenkant te bekijken. Been there, seen it zullen we maar zeggen. Tijd voor een hapje en een nachtrust de volgende dag zien we wel weer. 

Dag 2 Istanbul op naar de “Grand Bazaar” ruim 60 overdekte straatjes met wel duizend! winkeltjes. Dat hadden er ook wel een stuk of 20 in 1 straatje kunnen zijn want ze verkochten bijna allemaal hetzelfde. Opvallend was ook het grote aantal juweliers en goudverkopers, vanwege de torenhoge inflatie van de afgelopen jaren is goud in Turkije een favoriete aankoop i.p.v. je geld op een spaarrekening zetten.

Aangezien we in het meest toeristische deel van de stad zaten hadden we een keer of twintig de boot afgehouden voor de welbekende “Bosporus dinner cruise” verkoper nr 21 had wel geluk en we zijn er met open ogen ingetuind.Volgens de Islam (en de verkoper deed mee aan de ramadan) is liegen niet netjes. Nou deze zwetste alles bij elkaar en het was echt vreselijk. 

We werden 19.30 met een busje naar de pier gebracht die sowieso al een andere plek had als aangewezen. We zouden namelijk een diner cruise maken met privé tafel en geweldig eten incl. drinken en dessert (we hadden het non alcohol want dat was € 20,- goedkoper en de Turkse wijn is nou niet van doe maar een flesje). De route zou door de stad zijn en de Europese zijde en Aziatische zijde van de Bosporus totaal ruim 50 kilometer en zou 3 uren duren. Kon je mooi de gehele stad en bruggen verlicht zien (dachten wij). Na het aan boord gaan hadden we gelijk al zoiets van “foute boel” en wilden ons geld terug (€ 90,-) dat was ons beloofd dat dat kon, maar helaas. Toch maar gebleven en plaatsgenomen in een soort kantine boot vol mensen en muziek. Lange tafels waar je met 8 man aan moest zitten. Het eten was waardeloos en aan de mensen om ons heen te zien de wijn inderdaad niet te zuipen. De meesten gingen over op de raki of wat anders sterkers (schijnt te helpen voor de sfeer). De eigenaar had een goed geheugen en wenste ons in 20 talen (want zoveel nationaliteiten zaten op de boot). Iedereen had ook een vlaggetje op zijn tafel gekregen, op de boot gold verder een staakt het vuren want de Russen en Oekraïners zaten gebroederlijk aan een tafel.

Vervolgens werd van alle landen een of ander carnavalesk nummer gedraaid er werd verwacht dat er door dat land een dansje werd opgevoerd. We besloten ons wijselijk op het achterdek verscholen te houden en lieten de vogeltjes dans aan ons voorbij gaan (we waren de enige Nederlanders). Uiteindelijk verliet de boot zelfs nog de pier en voer naar de brug op 1 km afstand, daar ging de motor uit. Al dobberend werden er diverse folklore shows opgevoerd waarbij de buikdanseres de meeste aandacht kreeg, er werd namelijk meer met de borsten voor de hoofden van de tafelgasten heen en weer gewiebeld als met de buik gedanst… O ja als we een dessert wilden dienden we nog even € 15,- extra te betalen, dan maar geen bolletje ijs. Naarmate het later werd kwamen er steeds meer lotgenoten op het achterdek staan en werd het er zowaar gezellig. De koude wind aanvaarden was alles beter dan binnen. Dolblij waren toen we weer aanmeerden en als trouwe volgers achter bordje nummer 9 aanliepen naar onze transfer bus. 00.30 ploften we uitgeput op bed neer. Van slapen kwam niet veel zo boos waren we waarschijnlijk op onszelf… ja reizen is niet altijd “genieten”

Voor ons even geen Istanbul meer..

De volgende dag zijn we maar op een ferry gestapt weg van deze stad. We staken de zee van Marmara over en kwamen aan in Yalova alwaar onze Turkije reis verging.

Wordt vervolgd….