Al vrij snel verlieten we dus Roemenië alweer om bij Negru Voda de grens over te steken naar Bulgarije. Aangezien dit tegenwoordig allemaal EU is zijn alle oude controles verdwenen. Een simpele blik in het paspoort is nu voldoende, nog even een vignet kopen ( 8 euro voor een week) en we mogen door. We overleggen samen even of we nog meer van de zwarte zee willen zien maar aangezien onze ervaring in Roemenië besluiten we die maar voor wat het is en trekken het binnenland in. Het beeld verandert wel iets, Bulgarije doet iets welvarender aan op een bepaalde manier. Vanwege de vele landbouw is het nog best lastig voor ons om de eerste nacht een wildkampeerplek te vinden, iets wat eigenlijk helemaal niet is toegestaan in Bulgarije. We vinden uiteindelijk toch wat in de buurt van Valchi Dol. We slapen nog steeds in de auto in plaats van op het dak in onze tent. Niet alleen vanwege het weer maar het voelt ook iets veiliger en we vallen wat minder op. We lezen ons wat in met de Lonely Planet over wat er zoal te doen en te zien is in dit land. Een bezoekje aan Veliko Tarnovo mocht niet ontbreken. Maar onderweg daar naar toe zagen we vanaf grote afstand iets vreemds boven op een berg in het stadje Sjoemen. Nieuwsgierig geworden besloten we uit te zoeken hoe we daar konden komen. Op de top aangekomen bleek dit beton kolos een prachtig kunstwerk te zijn ter ere van 1300 jaar Bulgarije. Het werd in 1981 gebouwd ( ik heb op 2 april een uitgebreide fotoreportage geplaatst op facebook). Om een klein beetje idee te krijgen van de grootte, het mozaïeken deel is 540m2 en de leeuw op de top is gemaakt van 100 ton graniet. De dag was te kort om nog naar Veliko te rijden dus we zochten weer een kampeerplaats. De volgende dag waren we al vroeg op, het weer was prachtig en we zetten koers naar Veliko Tarnovo. Het was inderdaad een mooi stadje, we pikten een terrasje, struinden door de straatjes en genoten van het heerlijke voorjaarsweer. We vonden een camping iets ten noorden van de stad ( Trinity Rocks Farm) gerund door een gepensioneerde Engelsman. De naam van de camping zegt het al een beetje de beste man was fanatiek rots klimmer en gaf daar ook les in. Aangezien onze wasmand vol was besloten we er maar een relax dagje op de camping aan vast te plakken. Ook sliepen we hier voor het eerst weer in onze dak tent.
Via een kennis kregen we de naam door van nog een bijzonder monument. Het lag mooi op onze route en we besloten er een kijkje te nemen. De naam van de berg is Hadji Dimitar en ligt op 1300m, het Buzludzha monument staat er boven op. De weg er naartoe was slecht en er lag nog sneeuw in de bermen. Het monument stamt nog uit de tijd van het communisme maar wordt helaas niet meer onderhouden (ook vanwege die reden). Het beton brokkelt langzaam af en je kan er niet meer in. Om toch een kijkje van de binnenkant te krijgen kun je op youtube zoeken naar de videoclip van de Nederlandse band Kensingston. Die heeft er onlangs het nummer Riddles opgenomen. De nacht was koud boven op de berg en de volgende ochtend hing er lage bewolking om ons heen. Via een kronkelweg aan de andere kant van de berg gingen we terug naar het dal. Het werd tijd voor wat verse olie en een nieuw filter voor ons huisje want de eerste 10.000 km zaten erop. We vonden een geschikt adresje in Kazanlak en binnen een half uur zaten we weer in de auto op weg naar Plovdiv. Na de hoofdstad Sofia, de grootste stad van het land met 320000 inwoners. Ook is deze stad met een historisch centrum de culturele hoofdstad van Europa in 2019, na Leeuwarden dus. We vonden een leuk hotel op de rand van het oude centrum. We ontdekten de stad bij dag en nacht. De stad is ouder dan Bulgarije zelf en een van de langst bewoonde steden van Europa. Het Romeinse amfitheater uit de 2e eeuw is een van de hoogtepunten. Er treden nog steeds bands op met grote namen in dit openluchttheater. Na twee dagen van verwennerij, uit eten en dikke ijsco’s werd het weer tijd om terug te keren naar het kampeerleven. De volgende stop was het Rila Monastery. Vele Bulgaren zeggen als je daar niet bent geweest ben je eigenlijk niet in Bulgarije geweest. Het klooster is gebouwd in 927 en de kerk stamt uit 1830 en is bekend vanwege zijn zeer kleurrijke beschilderingen zowel binnen als buiten. ’s Avonds trokken we hoger in de bergen en kampeerden op een fraai plekje aan een riviertje. Het zou een koud nachtje worden want de volgende ochtend werden we wakker in een witte omgeving. Helaas was het nog steeds bewolkt, ik had gehoopt op een heldere lucht om nog een keer het klooster bij mooi weer te fotograferen, maar helaas. We reden dus snel door het dal weer in, op zich ook een hele mooie rit al slingerend door de bergen. Onderweg kwamen we nog langs een soort verzamelmuseum met oude auto’s, motoren, televisies eigenlijk alles van een tijdje terug maar wel herkenbaar. De bijdrage was vrijwillig en de man vertelde dat het de bedoeling was om de jeugd op deze manier kennis te laten maken met de dingen van vroeger. Na een klein halfuurtje startte ik de Toyo weer om koers te zetten naar Melnik. De kleinste stad van het land maar het meest beroemd om zijn wijn. Deze bloedrode wijn wordt volop verkocht in plastic flessen van 2 of 5 liter. We maakten er een stop en bezochten het hotel “ Bulgari”. Hier kon je na een kleine tour door het museum wijnproeven en je eigen fles bottelen. De witte van 4 soorten druiven gemaakt vonden we het lekkerst en rechtstreeks uit het vat werd er een flesje getapt waarna Joska de kurk erin perste. Nog een speciaal zegel en etiket erop en we hadden ons eigen Melnik wijntje. Verderop in het dorp schafte we nog de nodige litertjes aan en even buiten het dorp zagen we een bordje camping alwaar we de nacht doorbrachten. Lekker gedoucht en de watertank weer gevuld gingen we de volgende dag weer verder. Geen idee wat de dag ons zou brengen. We werden verrast door het mooie landschap en de fraaie gravelweg die ons leidde langs kleine dorpjes en prachtige vergezichten met besneeuwde bergtoppen. We maakten een stop voor de nacht op een prachtige bergtop. De volgende dag wachtte Griekenland op ons.
Niejotravels 