Na het harde leven in de woestijn rijden we richting Senegal weer in een watergebied met groene struiken en planten. Na 14 dagen zand is dat een mooi gezicht. We hebben horrorverhalen gehoord over de grenspassage bij Rosso dus daar gaan we zeker niet naartoe. We kiezen voor de grensovergang bij Diama. Onderweg gaat het steeds harder waaien. Het zand zit overal om ons heen waardoor het zicht slecht wordt. We rijden op een hoge vlakke wal van een lang kanaal met water dus we moeten oppassen dat we met dit slechte zicht niet het water inrijden. Het doet science fiction achtig aan het gebied waar we doorheen rijden. We hadden vernomen dat officials langs de weg je proberen naar Rosso te krijgen. Deze grensovergang is nog corrupter dan Diama en doordat je op een ferry moet heb je minder controle als je daar eenmaal opzit. Het is de mensen te doen om zoveel mogelijk geld van je af te troggelen. Waarschijnlijk door de weersomstandigheden laten deze officials zich niet zien….. Soms worden we op een kruising wel nageroepen maar we kiezen ervoor om door te rijden zodat we geen last hebben van dit gedoe. Vlak voor de grens vinden we een wildkampeerplek en slapen we vanwege de harde wind in de auto. De volgende ochtend worden we wakker van kamelengeluiden. Er zijn wel dertig om ons heen en vanuit de auto kunnen we ze goed gadeslaan en zien hoe ze de verse blaadjes van de takken met toch beste stekels af weten te krijgen met hun mond en tong. Er lijkt wel eelt op te zitten zodat de stekels geen kwaad kunnen.

De weg naar de grens is behoorlijk slecht. We rijden nog door een klein natuurpark met vele vogels. De grens met Mauritanie  geeft geen problemen. Officials zijn vriendelijk en helpen ons naar de juiste loketten. Over de brug kom je aan de Senegalese kant. Bij de politie of hier gendarmerie genoemd haal je de stempel dat je het land binnen bent als je al een visum hebt gehaald. Deze man is in eerste instantie vriendelijk maar na zijn werk te hebben gedaan legt hij onze paspoorten en autopapieren op een keurig stapeltje en zegt “ ten euro”.  Wij leggen de beste man uit dat het werk wat hij net had gedaan gratis is en dat we zeker geen geld hiervoor geven…. Hij werd boos waarop Nico nog bozer werd en ik ging zitten wachten op het bankje. Je ziet de mensen die hier zelf wonen wel kleine bedragen aan de officials geven. In deze cultuur is het vrij normaal om een official wat geld te geven voor het werk wat hij doet…maar goed bij ons dus niet.  Na 10 minuten begon de boze meneer te roepen dat we dan maar naar Rosso moesten gaan…. Dus wij grappig… “ja dat is goed maar dan moeten we onze paspoorten wel hebben”. Hij gaf op en gaf onze papieren terug. Wij bedankten hem vriendelijk en gingen naar de douane. Hier stempelen ze je carnet de passage ( ons autopaspoort) niet af maar moet je naar de hoofdstad Dakar om dit te laten doen. Dit wilden wij ten alle tijde vermijden maar bij deze alleraardigste jongeman kregen we het niet voor elkaar. Hij zei letterlijk dat hij dan in de problemen zou komen en vroeg ons om in Dakar te vragen waarom hij zijn werk aan de grens niet mag doen. Meerdere mensen worden hier rijk van vooral als je geen carnet de passage hebt. Ze laten mensen dan 250 euro betalen. En een dikke man in een Porche Cayenne komt het geld innen….. Voor ons bleek deze grens dus gemakkelijk vanwege het carnet wat we hebben. Onder overlanders geldt een ongeschreven wet om niet te betalen, om niet mee te doen aan het omkopen.  Op en over de grens merk je direct, niet meer in een islamitische staat te zijn. Vrouwen gaan prachtig gekleed in jurken of moderne westerse spijkerbroeken en maken zich op. Ook vinden we weer alcohol.  We rijden door naar camping Zebrabar. Hier komen we even twee nachtjes bij voor onze grote trip naar Dakar, de hoofdstad, waar we onze carnet moesten laten stempelen. Op de weg hiernaartoe ligt Lac Rose….welbekend van de Dakar Rally. Bij de vele souvenirs winkeltjes aldaar doet Joska een poging om een mand op het hoofd te dragen wat pittig is als je dit van kinds af aan niet hebt geleerd. De mand dragende dames vinden het erg grappig.

Op weg naar Dakar volgen we het advies van de campingbaas om erg vroeg te vertrekken zodat we inderdaad goed in de file terecht komen. Maar wat een belevenis al dat verkeer om je heen. Het recht van de sterkste geldt dus degene met de meeste lef en de grootste auto gaat voor. Eenmaal in het Douanekantoor blijkt alles erg onduidelijk. Maar om een lang verhaal kort te maken na 3 uren stonden we weer buiten met ons gestempelde carnet en weer een bijzondere ervaring rijker. De beste man die ons carnet moest afstempelen stond ook in dezelfde file waardoor we zo lang moesten wachten. Op naar Gambia waar we een week lang op caming Sukuta hebben gestaan. Deze is van Duitsers die al 45 jaar in Afrika vertoeven. We ontmoetten verschillende andere reizigers en proberen wat tot rust te komen maar dit wil in zo een grote stad niet echt lukken. Het landschap is niet bijzonder en de mensen zijn erg op toeristen gericht omdat daar hun hele inkomen vandaan komt waarschijnlijk. Herhaaldelijk wordt aan ons de vraag gesteld wanneer we onze auto gaan verkopen of van welke organisatie we zijn. Als we alle borden langs de weg mogen geloven lijkt Afrika te draaien op de hulporganisaties. We zien ook de oudere blanken die naar Gambia komen om seks te hebben met jongere Gambianen. Doordat hiervoor betaald wordt zien deze Gambianen het als succes. Sommige mannen vertellen openlijk aan ons dat dit hun hobby is en dat de Gambianen er zelf blij mee zijn omdat ze het hele ouderlijke gezin van de dame in kwestie onderhouden. Een bijzondere wereld die we moeilijk kunnen begrijpen wanneer je geboren bent in een vrij land waarin je liefde kent en keuzes hebt. We vragen het visum voor Nigeria aan wat in Gambia makkelijk schijnt te zijn. Doordat de consul steeds niet “in the office” is en wij het gevoel kregen aan het lijntje te worden gehouden hebben we het na een week wel gehad en vertrekken we weer. Voor ons westerse manier van leven is de onzekerheid van niet weten waar je aan toe bent lastig, de onduidelijkheid van hoe het proces verloopt en het steeds vragen en overgeleverd zijn aan de autoriteiten geeft veel stress waardoor we zelf besluiten te stoppen. We hebben vernomen dat je in Burkina Faso het veel makkelijker voor elkaar krijgt dus we richten onze pijlen daarop. Na nog een ontmoeting met de politie te hebben gehad waarbij wij volgens hun door rood reden waren we wel klaar met Gambia.  We moesten naar de rechtbank of we konden het zo even met ze settelen….dat betekent geld geven…. dat doen we dus niet. Uiteindelijk beseften ze van ons geen geld te kunnen krijgen dus kregen we een officiele waarschuwing. Visa voor Guinee en Guinee Bissau gingen gelukkig erg vlot ( de ene zelfs binnen 20 minuten klaar). Op naar nieuwe landen waar we hopelijk een wat prettigere ervaring zullen krijgen.