Vanuit Senegal rijden Guinee-Bissau binnen. De grensformaliteiten verliepen soepeltjes. Het vinden van een eerste overnachtingsplek kostte iets meer moeite. Uiteindelijk vonden we een prachtige plek aan het strand. We kregen wat bezoek van locals maar de communicatie in het frans verliep moeizaam. Wat er verderop de volgende ochtend gebeurde weet ik niet precies maar mensen liepen kilometers vanuit het dorp om op het uiteinde iets te offeren oid want ze namen koeien kippen en van alles mee. We namen wat lifters mee op de weg terug naar het dorp op weg naar Bissau. We dachten de ferry te nemen over de Rio Geba, het water is hier 15 km breed, helaas de ferry was reeds vertrokken en de volgende ging pas over twee dagen. Ok nieuw plan, gaan we wel of niet naar het oostelijk deel? Nadeel is dat je vanuit daar de grens naar Guinee niet kan oversteken met de auto dus zou je het hele stuk weer terug moeten rijden. We besluiten het niet te doen en na twee nachten verlaten we dit land weer. Via een stoffige gravelweg rijden we ’s ochtends vroeg weg, het kwik stijgt al snel richting de 30 graden. De weg bij de grens in ronduit slecht, vele diepe gaten en sleuven in de weg. Het afstempelen van de carnet de passage gebeurde ergens achteraf bij “ le patron” thuis op de motorkap van z’n mercedes. Het viel gelijk op dat auto’s en busjes hier afgeladen rondrijden. Meestal nog tussen de twee en vijf personen op het dak en je wilt niet weten hoeveel er wel niet in zo’n auto of bus passen. Vaak ook nog met de nodige zware lading zwalken ze van links naar rechts over de weg.

We kiezen routes over kleine wegen, het voelt hier prettig aan en de mensen zijn supervriendelijk. Je merkt wel dat dit geen toeristisch land is, zelfs de lonely planet west Afrika besteed maar liefst 2 pagina’s aan dit land. Maar man man wat voelen we ons hier thuis. Overlanden op z’n best, alleen is het wel erg warm. Op het hoger gelegen deel van het land is het aangenamer en we zoeken vaak verkoeling bij een rivier of waterval. Mensen willen graag met je op de foto en we poseren dan ook geregeld. We steken een paar rivieren over, meestal wordt de grote ferry met de hand gewoon naar de overkant getrokken.

Pinnen zit er in dit land niet echt in dus moet er gewisseld worden in het schimmige wisselcircuit. Na enig onderhandelen komen we er meestal wel uit en kunnen we de tank van de auto weer vullen. Op een van de laatste wildkampeer plekken worden we omringd door een grote groep kinderen die van alles en nog wat willen en ook graag stoer poseren voor een foto. Die nemen we dan met de ipad zo dat ze gelijk het resultaat kunnen zien, daarna is het weer lachen gieren brullen en opnieuw. Nog stoerder! Omdat deze plek aan de rivier ligt en de meeste niet kunnen zwemmen besluiten we de middag verder te vullen met zwemles. Twee groepen weliswaar, Joska met de meisjes en de aller kleinsten en ik met de groep van wel 20 jongens. We hadden de grootste lol en de kinderen ook. Iets in ons vertelde dat we door moesten, de warmte had ook grote invloed waardoor je overdag het liefste met de raampjes open door het landschap heen toerde. Met de verkoelende bries door de haren is het dan wel aangenaam. Op een reis van noord naar zuid lukt het nooit om een land helemaal volledig te bezoeken, maar achteraf is Guinee een land wat de moeite waard is te ontdekken. We kiezen voor een kleine grensovergang naar het buurland Mali.

De eerst mooie asfaltweg verandert al snel in hobbelig gravelpad. Zo’n 50 kilometer voor de grens vormt een rivier de laatste barrière. Aangezien de brug is weggespoeld en de motorferry er half gezonken troosteloos bij ligt gaat de huidige oversteek met piroque’s. Zeg maar gewoon traditionele visboten. Ze hebben twee aan elkaar gekoppeld en bomen de hele dag heen en weer tussen beide oevers. We hebben onze twijfels over of de piroque onze 3500 kg wegende Toyota wel kan houden. Aangezien het een mooie plek aan de rivier is besluiten we er een nachtje te kamperen. Het is een genot om te zien hoe de vele motoren allemaal het liefst tegelijk de ferry op en af rijden. Verschillende valpartijen doen zich voor en enige vorm van logisch nadenken lijkt ver te zoeken. Vol vertrouwen in de draagkracht van de boten rijd ik zelf de volgende ochtend de piroque op om naar een klein kwartiertje aan de overkant weer door het water de vaste wal op te rijden.

Opgelucht rijden we verder richting de grens. Nou ja grens……..6 km voor de grens stempelen we uit en gaan in Mali op zoek naar een plek waar we kunnen instempelen. De bestaande weg op de navigatie blijkt op te houden, we volgen de nieuwe weg in ietwat dezelfde richting, vragen in een dorpje en jawel we komen weer in de bewoonde wereld. De afstand tussen uit en instempelen is maar liefst 32 kilometer. We zijn in het uiterste zuiden van Mali en op weg naar Burkino Faso. In Mali is het in deze periode zowel overdag als ’s nachts nog heter. De temperaturen in de hoofdstad Bamako lopen al snel tegen de 45 graden. Aangezien de veiligheidssituatie iets te wensen over laat in het noorden van Mali op dit moment laten we dit land voor wat het is, alhoewel het een prachtig land schijnt te zijn. De eerste nacht vinden we een mooi plekje aan de rivier. Een prachtige zonsondergang zorgt voor een mooi schouwspel. De volgende dag vlak voor de grens slapen we bij een waterval die voor de nodige verkoeling zorgt. Na het nodige gebadder genieten we afgekoeld toch van een heerlijke nachtrust op deze plek. Na slechts 2 nachten verlaten we Mali weer op weg naar Burkina Faso.