Vanuit Mali rijden we Burkina Faso in waarbij het eerste doel is om naar de Sindou Peaks te gaan.  We rijden door vlak landschap met hier en daar een dorpje waarbij de mensen weer allervriendelijkst zijn. We kamperen in het dorpje op een camping waarbij er ook mooie afrikaanse hutjes met netten voor de vliegen zijn. We besluiten eens luxe te doen en een hutje te nemen ( nou ja een bed en een lamp staat er in). Rond 02.00 midden in de nacht verhuizen we toch naar onze daktent vanwege de hitte. De tent is wat hoger en met de deurtjes open en het gaas voor deurtjes vangen we wind en is het een stuk aangenamer. Later verteld de campingeigenaar dat hij altijd buiten slaapt vanwege de warmte. We laten ons door de Sindou Peaks leiden door een gids die verteld hoe ze zijn gecreëerd door de natuur.  Hij wijst een plek aan waar we niet verder mogen omdat dit verboden terrein voor ons is. Hier worden namelijk voodoo rituelen gehouden en dit gebied is daarom niet open voor toeristen, het wordt beschouwd als heilige grond. Het fijne vertelt hij er niet over maar wat we ervan meekrijgen is dat er in ieder geval geiten geofferd worden.

We beginnen last te krijgen van de hitte, voor ons witte mensen die gewend zij aan het Nederlandse klimaat is dit slopend. We rijden via een redelijk grote stad Bobo Dialasso en besluiten een paar nachten in Vila Rose te verblijven, een hotel met prachtige kunst dat gerund wordt door een Amsterdamse dame. We ontmoeten hier mensen die advies geven aan bedrijven in Burkina Faso ( bijvoorbeeld hoe je goederen kan opslaan). De verblijfskosten van deze mensen worden betaald door deze boeren en wij vragen ons met recht af wie hier het meeste mee opschiet. Zo langzamerhand beginnen we de Afrikaanse mens steeds meer te begrijpen en alles wat door buitenlanders bedacht en geïmplementeerd wordt lijkt na een aantal jaar weer te verdwijnen want het sluit niet aan bij denkwijze en behoefte van de mensen die hier wonen. We ontmoeten ook Jakob een Duitse motorrijder die ook de westkust naar beneden rijdt. We zullen hem op deze reis nog vaker tegenkomen. We gaan nog een avond op stap, eten stokjes met vlees en drinken bier en leren de bewoners kennen. Zittend op het terras breekt ineens de hemel los en komt het  water met bakken naar beneden. Het regenseizoen is begonnen. Het is heerlijk om na zo een bui in de frisse buitenlucht te lopen die dan ook een paar graden gedaald is.

Doel van de reis in Burkina is om naar de hoofdstad te trekken, Ouagadougou genaamd, om daar het visum voor Nigeria te regelen. Volgens de berichten zou het daar gemakkelijk gaan en na de frustrerende week wachten in Gambia hadden we onze hoop op deze ambassade gevestigd. We wisten dat ze dinsdag en donderdag open waren dus dinsdag deden we de aanvraag, vulden de benodigde papieren in leverden kopie’s van de verschillende benodigde papieren in.  De man verzekerde ons dat het erg makkelijk was voor toeristen om hier een visum te bemachtigen. Om een lang verhaal kort te maken werden op woensdag de regels veranderd waardoor het beloofde telefoontje uitbleef… we zijn zelf verhaal gaan halen waaruit bleek dat we een “ Letter of Invitation” nodig hadden van een persoon of bedrijf die in Nigeria woont en dat deze ons uitnodigt om bij hem langs te komen. Omdat we niet nog een weekend in de stad wilden verblijven… slapen in de daktent lukte niet met 35 graden en gen zuchtje wind dus we moesten uitwijken naar voor ons dure hotels die of erg rumoerig waren en de airco het niet deed etc etc…..verzonnen we zelf een letter of invitation, brachten het bedrijf nog met een mailtje op de hoogte en dachten het op deze manier wel te redden. Helaas werd dit niet geaccepteerd, deze brief werd niet als echt beschouwd ( wat inderdaad klopte) waarop we snel de stad uit vertrokken. We haalden zelfs nog een nieuw visum voor Mali onderweg met het idee zelfs weer terug naar Europa te rijden omdat we er wel klaar mee waren. We maakten een 1 aprilgrap op facebook dat de auto verscheept zou worden naar Australie en dat we daar de reis zouden vervolgen. De hitte, het wachten, niet weten waar je aan toe bent en of het wel goed komt deden ons bijna de das om. Na een goede nacht slapen besloten we niet op te geven en toch door te gaan. Een visum voor Nigeria zou toch ook ergens anders nog te regelen moeten zijn.

Op naar Togo. We vermijden de grote weg en kiezen ervoor om mooie kleine weggetjes door de bergen te rijden met tropisch regenwoud. De hoogte geeft ook direct wat verkoeling in de nachten. Maar het blijft vochtig en er zijn veel muskieten. De mooie weggetjes rijden door het tropisch regenwoud deed ons goed. We reden van noord naar zuid en kwamen aan in Lome, de hoofdstad van Togo, aan het strand. Hier ontmoeten we Jacob opnieuw en ook Klaus uit Duitsland met een grote truck en Daniel met moeder Valerie uit USA. Het Congo visum werd geregeld wat een stuk makkelijker ging, we vernieuwden olie van de auto, zwommen in zee, deelden verhalen met de andere reizigers en aten heerlijke hamburgers. We kwamen er achter dat het visum voor Nigeria in Contonou te krijgen was wanneer je deze online aanvroeg. Dit gaf ons weer hoop. Jakob, de Duitse motorrijder was hier al mee begonnen dus wij vertrokken ook naar Benin waar we in de hoofdstad het visum zouden gaan regelen. Doordat onze aandacht hier volledig naar uit ging (want als we dit visum niet kregen hield de reis gewoon simpelweg op want je moet wel door Nigeria) hadden we op dat moment geen belangstelling meer voor eventuele mooie natuur of attracties in deze landen. We waren we nog op een punt in Benin waar het slavenhandel monument was.

In Cotonou kwamen we terecht in een Guesthouse gerund door een Zwitser. De online aanvraag verliep zenuwslopend. Nadat alles ingevuld was moest er betaald worden. Dit kon via ons visakaart maar dit ging weer op de Afrikaanse manier. Eenmaal Nico zijn visum betaald kon de kaart niet opnieuw nog eens worden gebruikt volgens de internetpagina om Joska haar visum te betalen. Dit hield in dat we Joska haar kaart moesten gebruiken maar de naam op de visa kaart was niet dezelfde als de naam in haar paspoort…..Dit omzeilen en nog naar Amsterdam gebeld te hebben om via een andere manier te betalen ( wat dan binnen 2 minuten geregeld is, leve de efficiëntie van Nederland) lukte het uiteindelijk. Joska zag zichzelf al met het vliegtuig over Nigeria heen vliegen maar achteraf bleek dit gelukkig niet nodig. Het verhaal over het Kameroen visum laten we maar achterwege maar dat waren 4 zenuwslopende dagen. Op een vrijdagmiddag viel alles samen en wisten we in een keer drie visums te bemachtigen. Dit werd gevierd met pizza en bier en een heerlijke nacht slapen zonder nog stress over visa’s te hebben…………. We zijn weer vrij en Nigeria here we come!