Verschillende verhalen doen de ronde dat de grens van Nigeria naar Kameroen gesloten is voor toeristen. Dit zou komen omdat er spanningen zijn tussen de engelssprekende en franssprekende bevolking waarbij de engelssprekenden mensen zouden kidnappen om geld te krijgen zodat ze wapens kunnen kopen voor hun strijd. Jaren terug liet Duitsland dit land achter waarbij het engelssprekende noordelijke deel besloot bij het Franse deel in te gaan in plaats van bij Nigeria te horen omdat er dingen beloofd werden. Zaken als goede tweetalige opleiding en rechtssysteem en de overheid in twee talen is er nooit van gekomen. De Engelsen voelen zich achtergesteld, hun gebied is rijk en ze werken hard in tegenstelling tot de Franssprekende mensen, maar in het gebied wordt weinig geïnvesteerd. Daarom willen ze nu onafhankelijkheid maar dit wordt niet geaccepteerd. Onder officials van de politie en het leger heerst angst dat hun iets aan wordt gedaan door de Engelssprekende bevolking wat ook in de realiteit wordt gezien. Andersom wordt de Engelstalige bevolking ruw behandeld door politie en leger. Wij als toeristen willen snel door dit gebied reizen (het is 200 km)en besluiten het zoveel mogelijk te omzeilen door niet de normale grensovergang te nemen maar een vele kleinere die meer noordelijk ligt. We zullen hierbij eerst 50 km onverhard zware wegen moeten rijden in Kameroen zelf voordat we bij een noemenswaardige plaats aankomen ( Ako) waar we hopelijk in gestempeld zullen worden. Ze zullen ons dan wel niet meer terugsturen is onze gedachte.

De reis gaat samen met Jakob de Duitse motorrijder van Bissaula in Nigeria naar Ako in Kameroen. De weg valt in eerste instantie mee, we stoppen in Takum voor een exit stempel maar na een uur opgehouden te zijn en het nog niet is gelukt kiezen we ervoor verder te reizen. Het laatste stuk van de weg is dermate slecht dat we een uur voor het donker in Bissaula aankomen. De behulpzame politie schrijft ons in en stuurt ons naar het kantoortje van de immigratie. Daar moeten we wachten totdat na een klein half uurtje twee mannen aankomen. Een half uur lang staren er tweehonderd kinderen naar ons alsof we een vreemde soort zijn. Door een gebrek aan elektriciteit worden onze paspoorten met een zaklamp bestudeerd. Het autopaspoort is lastig omdat Jakob hierin andere landen af heeft gestempeld dan wij en dit wordt niet begrepen. Na herhaaldelijke uitleg winnen we steeds meer vertrouwen dat onze bedoelingen goed zijn en worden de stempels gezet. Omdat we in het donker geen wildkampeerplek meer kunnen vinden mogen we op het terrein van de politie slapen. Plassen wordt voor vrouwen hierdoor lastig dus er wordt niet gedronken en vroeg op bed gegaan. Het is Nico zijn verjaardag maar de speciaal hiervoor gekochte fles cava wordt bewaard. De volgende ochtend staan de immigratie beamten er op om ons een stukje op weg te helpen door meer dan een uur met ons mee te rijden. Het blijkt dat de route best pittig is….sommige heuvels zijn stijl met grote stenen. De juiste lijn kiezen om boven te komen is dan erg belangrijk maar gelukkig draait Nico zijn hand hier niet voor om. Jakob heeft het een stukje zwaarder en al snel wordt zijn bagage in onze auto gezet zodat hij lichter is. De immigratie beamten duwen samen met ons Jakob meerdere keren de berg op, achteraf blijkt dat de pk’ s niet op de aandrijving terecht kwamen doordat de koppelingsplaat beschadigd was en uiteindelijk zal deze helemaal uitvallen.

We moeten nog een bypass door de struiken nemen omdat een vrachtwagen met hout de weg blokkeert en verder zijn er stroompjes water waar we doorheen rijden.  De grens is een rivier waar nu makkelijk doorheen gereden kan worden, als de echte regen komt zal dit moeilijker worden. Een heuse meegebrachte fotograaf doet een fotoshoot van ons in de rivier met de officals. We komen sporadisch voor (eenmaal per jaar komt er een toerist langs zo wordt ons verteld) dus het moet vastgelegd worden op de gevoelige plaat. Hierna worden we overgedragen aan de chief van het kleine dorpje Abufum. We treden het dorpshuis binnen ( een houten gebouwtje) waar hij al klaar zit en ons bestookt met vragen over wie we zijn en over onze reis. Hierna mogen we door om naar Ako te rijden waar we dan ook onze felbegeerde stempel kunnen halen zodat we officieel in het land zijn. Afscheid wordt genomen van de immigratie beambten en samen met Jakob vervolgen we onze reis. De BMW motor krijgt het steeds zwaarder te verduren en na een koffie break komen we er achter dat er helemaal geen aandrijving meer is. Daarom was het ook te zwaar om hem met 5 mensen een berg op te drukken met grote losse stenen.

Besloten wordt dat wij hulp gaan halen en Jakob bij zijn motor blijft. Het is nog 24 km naar Ako. Nog twee km zware weg en dan wordt de weg steeds beter. In Ako aangekomen zien we een landcruiser pickup staan die de job kan doen. Hij is van het leger en na de nodige onderhandelingen, want voor niks gaat enkel de zon op, kleden de mannen zich aan om op patrouille te gaan. Deze mannen zullen niks van het geld zien, dat gaat naar de baas… Wij moeten ons inschrijven met ons paspoort omdat het gaat om een heuse patrouille………. Het laatste stuk van de weg is pittig en het leger blijft dan ook achter… even wachten en daar zijn ze gelukkig weer. Achteraf waren ze gestopt om onze trap op te pakken en mee te nemen die van onze auto losgeraakt was. Eenmaal weer bij Jakob zit hij onder de kleine vliegjes. Ze prikken verder niet maar er hangen zwermen om hem en de andere mensen heen. Als we uitstappen worden we er krankjorum van. Er moet nog een bank uit de bak van de landcruiser geschroefd worden want anders past de motor er niet in. Gereedschap wordt uit onze auto gehaald en de mannen gaan aan het werk met honderden vliegjes om zich heen. Volgens de mensen helpt sprayen niet, je maakt ze alleen maar kwaad en dan komen hun broertjes en zusjes om ze te helpen en zijn er nog meer. Altijd mooi te zien hoe alles logisch gemaakt wordt met gedachten.

Goed, de weg terug. Een soldaat stapt bij ons in omdat er nu niet genoeg ruimte meer is in de pickup. Met een groot geweer zit hij naast Nico op de bijrijdersstoel. Voor de grap wordt nog gezegd, je schiet toch geen gat in mijn auto…. Alles loopt op rolletjes totdat we naar beneden gaan en er een scherpe bocht naar rechts komt. Een stuurfout of het stuur slaat uit de handen en het linker achterwiel van de landcruiser is los van de grond en de toyo staat op kantelen. We zetten snel de lier eraan en doen stenen onder het wiel om hem weer grip te geven. Er is nog een probleem…. Hij start niet meer. Op de lier naar beneden laten vieren willen we niet want dan trekt hij bij ons alles stuk. We koppelen los en zeggen op goed geluk maar naar beneden laten rollen en dan start de motor weer…….Slechte accu bleek later. De weg wordt makkelijker en we rijden verder zonder problemen Ako binnen.

We zijn moe, het is rond 5 uur maar kiezen er toch voor om toch naar de politie te rijden om de stempel te krijgen voor in ons paspoort. Deze politie onderwerpt ons aan een vragenvuur. Hij zegt dat de grens dicht is en is angstig dat we van slechte wil zijn. Of we niet weten wat er allemaal aan de hand is en hoe erg de situatie wel niet is etc etc . Na een uur gesproken te hebben en uitleg geven over onze reis krijgen we dan eindelijk de felbegeerde inkomstempel. We rijden terug naar het leger waar we mogen slapen, maken snel wat mie warm met worstjes van de shoprite, wassen ons na een aantal lange dagen en kruipen in ons nestje. We slapen als een roos na deze dagen vol inspanningen.