Groene rollende heuvels met afwisselend grasland en tropisch regenwoud en hier en daar een stroompje water of een grote rivier. Het stereotypische beeld dat we van het Afrikaanse landschap hebben komen we tegen in Kameroen. We hebben in eerste instantie als doel een plaatsje aan de kust, Kribi, om daar even lekker bij te komen. Ja, van reizen wordt je best wel moe. We rijden via Yaounde, de hoofdstad van Kameroen waar we Ramses ontmoeten, een Belg/ Zwitser die met een 4×4 busje de westkust van Afrika naar beneden reist. Verhalen worden uitgewisseld samen met bier, kip en patat. Het is altijd prettig om bij te praten met andere reizigers die tegen dezelfde, voor ons vreemde dingen, aanlopen.  We gaan door naar Kribi via de kleine rode weggetjes door het groene landschap. Op de kleine wegen rijden heeft onze voorkeur omdat we de grote wegen saaier vinden, hier veelal ook potholes in zitten (grote gaten die funest zijn voor je banden en vering) en daarnaast komen wij zelden een roadblock tegen. Wat we wel tegenkomen zijn de mensen die in het regenwoud leven en hier een bestaan weten op te bouwen. Ze verkopen fruit en groente en maken palmolie of palmwijn in grote olievaten die op brandende boomstammen gezet zijn. Zwaar werk in dit warme weer. Iedereen is enthousiast wanneer ze ons zien.

Voor het eerst ervaren we wat de regen met de rode wegen doet, het wordt spekglad. Er komt een brommer langs gescheurd en die roept naar ons “route barree”. Nou dat moeten we eerst nog maar eens zien. Maar inderdaad een open vrachtwagen is op zijn kant gegaan en er liggen duizenden tomaten op de weg. We kunnen er zeker niet langs. De situatie wordt geanalyseerd en een plan wordt gemaakt en we drinken eerst maar eens een kopje koffie. De mensen zijn druk met tomaten in manden doen maar bij navraag vinden ze het prima als we proberen de vrachtwagen omhoog te trekken waarbij we vele tomaten zullen pletten. We hakken wat boompjes om om de landcruiser goed te positioneren. We kiezen het lierpunt en schuiven eerst de vrachtwagen meer de weg op zodat er ruimte aan de andere kant komt en we hem om kunnen kiepen. We leggen met handen en voeten uit wat we gaan doen. We maken een driehoek met het snatchblok en vragen de mannen met balken onder de vrachtwagen mee te helpen hem omhoog te kiepen………..en het lukt. Juichend en toeterend is iedereen blij en breekt de hemel open en komt het water met bakken naar beneden. Zeiknat stappen we snel in de auto en rijden door en vergeten zo om een paar tomaten mee te nemen.

Wat we bijzonder blijven vinden is de gewone personenauto’s die dezelfde wegen kunnen rijden als wij. Een paar uur lang rijden we achter een taxi aan die net zo goed door de modderbakken heen scheurt als wij. Als de taxi voor een modderbak stopt is de strategie dat iedereen uitstapt zodat hij lichter wordt. Onze mond valt open van verbazing hoeveel mensen er inpassen. We spreken met de taxichauffeur af dat we achter hem zullen blijven rijden voor als er problemen zullen zijn, maar dit blijkt niet nodig. Vlak voor Kribi nemen we afscheid en ineens een enorme klap. We worden van achter aangereden. Een kapot achterlicht is de schade en omdat we geen zin hebben in gedoe kiezen we ervoor weg te rijden.

In Kribi doen we boodschappen en kiezen ervoor om de stad uit te rijden en verder naar het zuiden te trekken om een rustige plek op het stand te vinden. Joska heeft inmiddels kennis gemaakt met de “moet moet” zoals ze die hier noemen. Hele kleine zwarte vliegjes die rode stippen maken. De volgende dag jeukt het enorm en hoe meer je krabt hoe erger het wordt. Meer dan 40 bulten op de armen die een aantal dagen enorm veel jeuk geven en dan weer wegtrekken. We smeren er rijkelijk azijn op en laten het zoute zeewater de huid schoonmaken. We komen aan op een paradijselijk strandje in Ebodje en blijven hier drie nachten staan waar we genieten van zon zee en een koel maar vochtig briesje.

We vertrekken richting Campo, de meest zuidelijke stad van Kameroen tegen de grens aan met equatoriaal Guinnee en gaan daarna richting oost. De route gaat dwars door het tropisch regenwoud en een nationaal park. Het is een prachtige route waarbij we wel obstakels tegenkomen die in ernst steeds meer toenemen. Eerst een diep modderspoor waar we, door wat balken te verleggen zodat we de geulen aan de zijkant niet inrijden, gelukkig goed doorkomen. Hierna een tweetal bruggen in het tropisch woud. Op de achtergrond horen we prachtige dierengeluiden en een regenbui wordt afgewacht om planken die ons de brug moeten oprijden te verleggen. Nico rijdt en Joska geeft aanwijzingen. Bij de tweede brug gaat het mis. De plank breekt. De rechter kant zegt krak en daar hangen we dan. Snel leggen we een andere plank op de plek zodat de auto daar op kan rijden. Met het idee “ hoe meer gang ik heb, hoe minder kans dat de auto omkiepert”  geeft Nico een straal gas en gelukkig staat ons huis weer op vier wielen op de grond. Het is nu nog een paar honderd meter naar de grote weg maar dit zouden lange meters worden. Voor ons leek een klein moeras, modderachtig iets te zijn. Al voordat we dit bereiken staan we al vast in dikke kleiachtige ondergrond. Na wat gehak van de bamboeplanten want die ontnamen ons het zicht overzagen we de situatie pas goed. Oeps das best nat en modderig maar goed we zijn er bijna en hoe erg kan het zijn? Zoals we gewend zijn vanuit de 4 x 4 wereld begonnen we te lieren aan de enige boom, het leek op iets mangrove achtigs maar een grote lange boom dus moet goedkomen. Tja de boomsoorten en hoe stevig deze in de grond vastzitten daar hebben we in het tropische regenwoud natuurlijk geen verstand van dus deze boom kwam Nico en de auto tegemoet…. helemaal los gelierd. Onze redding werd een zeer forse omgezaagde boom waar we het boomlint op het uiteinde op de juiste plek er omheen deden en zo ons naar voren lierden. Alhoewel naar voren, de Toyo ging aan de bestuurderskant niet alleen naar voren maar vooral ook naar beneden, op een gegeven moment zover dat de deur niet meer open wilde en Nico door het raam naar buiten kwam. We moesten duidelijk meer naar rechts zodat de Toyo meer rechterop kwam. Het zweet gutste ons van onze voorhoofden en we zagen eruit alsof we net een etappe van de croatia trophy gereden hadden. Goed, een lierpunt rechts vinden…..wel 30 meter het sompige oerwoud in met angst voor alles wat er zwemt en kruipt lukt het Nico het lange boomlint om deze reus te krijgen. Met net nog vier wikkels op de lier redden we de lijn te maken. Langzaam lieren we en het lijkt te werken. Centimeter voor centimeter gaan we naar rechts. We zetten de high jack in de bumper en krikken links voor omhoog om de klei weg te kunnen scheppen. Inmiddels hebben we hulp gekregen van een passerend stel op de motor. De jonge moeder met baby op de rug pakt de schep van Joska over en duwt haar aan de kant. Ze begint fanatiek in de klei om te hakken en werkt voor twee met een slapende baby op de rug. Dit gaat inderdaad een stuk beter. Er komt een moment waarop de gedachte opkomt “dit gaan we niet redden” . Na een minuut pauze en een boost van de coca cola moeten we toch echt door. Het lierpunt wordt afgewisseld van rechts naar voor en weer van voor naar rechts inclusief snatchblock zodat er twee lijnen gemaakt worden en de lier dubbel zoveel kracht kan zetten. Grond wordt weggehakt en planken worden gelegd om de wielen grip te geven. Centimeter voor centimeter komen we nu omhoog. De krik wordt weer opnieuw aangelegd en er wordt afgewisseld tussen lieren naar voren of naar rechts. De auto begint steeds meer omhoog te komen totdat……..ja we komen er uit, we gaan dit halen! Uiteindelijk komen we er op lierkracht uit. Sperren hebben we niet en de wielen die draaiden raakten de grond niet meer. Maar wat een gat zeg, het leek wel een muur van beton waar we tegenaan zaten. Deze actie duurde 5 uren. Enorm opgelucht en uitgeput wijst het jonge stel ons op een riviertje waar we onszelf en de auto wassen en als een blok in slaap vallen.  Twee dagen later zal blijken dat Nico toen al Malaria onder de leden had maar daarover meer in de volgende blog………