Nu we bijna drie jaar in Nederland zijn en ik terugkijk op onze pagina zie ik dat we tot Congo waren gekomen met ons schrijven. Hierna volgde nog Angola, waar we werden opgevangen bij Carlos Oliviera en zijn familie in zijn huis en waar Ramses, de Belg die we eerder ontmoet hadden, ook verbleef omdat ook zijn auto stuk was.  

Het was een bijzonder gezellig samenzijn waarbij we opnieuw leerden dat als je een probleem onderweg hebt er ook altijd een oplossing is. Het heeft 5 dagen gekost om een achteras te vinden en hierna 5 dagen om geld te wisselen. Voor onze euro of dollar kregen we dubbel zoveel Kwanza zodat de achteras de helft kostte (wat nog dezelfde prijs was voor Nederlandse begrippen).

Dankzij Nico zijn sleutelkennis en de faciliteiten van Carlos werd de auto weer zo goed als nieuw.

Hierna hebben we de toerist uitgehangen in Namibië, Zuid Afrika, Botswana en Zimbabwe. Ik herinner me nog dat het schokkend was om Namibië in te rijden en winkels te zien waarin alles weer te koop was. Overprikkeling van het brein waar we weer aan moesten wennen. Noemenswaardig belevenissen waren noordwest Namibië (Kaokaland) wat we zo prachtig vonden dat we het idee hadden om daar reizen te gaan organiseren. Het raften op de Zambezi om nooit meer te vergeten, het bezoek aan onze vrienden Andy en Hailey en de tweeling die ze gekregen hadden. Alle Ova Himba die we ontmoet hebben, alle wilde dieren die we ontmoetten, waarbij soms de angst wel heel hoog werd…teveel mooi momenten die altijd in ons verankerd zullen zitten. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We kregen het gevoel dat we ons doel bereikt hadden. De westkust van Afrika van Marokko tot en met Zuid-Afrika. We hebben het gedaan. Voordat we startten hadden we de afspraak onderling gemaakt dat we nooit ons paspoort af zouden geven aan een niet official en dat we de boot nooit op piroques (kano’s met planken er tussen) zouden zetten. Dit hebben we uiteindelijk wel gedaan om het te halen. Zo zie je maar reizen is letterlijk je grenzen verleggen. 

Er zijn nijpende situaties geweest, Het moment in Kameroen dat we vast zaten en dachten er niet meer uit te kunnen komen en het visum voor Nigeria waren de grootste problemen waar we tegenaan liepen. Door het goede onderhoud aan de auto hebben we daar weinig problemen mee gehad, en deze heeft het zwaar gehad.

Goede vrienden waar we de reis in Marokko mee gestart waren vertrokken voor een lange reis naar zuid Amerika en zij boden ons hun huis aan om in te wonen. Dat en de behoefte aan weer een vaste plek op de wereld, besloot ons om weer terug te gaan naar Nederland. 

Een nieuwe fase brak aan waarbij we eerst een jaar in Brabant hebben gewoond en hierna weer een huis gekocht hebben in Friesland. Bijna twee jaar hebben we nu weer in Wanswerd gewoond (een dorpje vlakbij Dokkum) en zijn er weer aan toe om de wereld verder te ontdekken. 

We hebben beide weer in ons oude vak gewerkt. Ik (Joska) heb met veel zinvolheid  bij revalidatie Friesland heb gewerkt waarbij ik toch ook wel heel blij ben met mijn vak en Nico kwam weer in de Jeepwereld terecht en heeft gewerkt bij B en S in Tiel. 

Het aanpassen aan de regeltjes en hoe alles hoort was niet altijd makkelijk. De ervaring van de hoeveelheid prikkels langs de weg, zoveel auto’s op de weg, dat alles weer te koop is waardoor er stress is wat moet je kiezen.  Maar ook dat dit al nel weer normaal wordt en dat je ook al snel weer een leven hebt opgebouwd en de oude banden met familie en vrienden weer nieuw leven in blazen dat was fijn. 

De drang naar avontuur en ontdekken blijft, waardoor we weer op het punt staan te vertrekken. 

Onze Toyo stond eerst nog een jaar bij Duncan in Kaapstad maar we hebben he terug laten komen. Nico heeft hem volledig gereviseerd en na lang wikken en wegen hebben we voor een hefdak gekozen zodat we er ook echt in kunnen zitten op moment dat het regent of koud is. We hebben er ook een kachel in nu en ik kan binnen en buiten koken. 

Het is een volledig nieuwe auto geworden met dezelfde harde kern van binnen waardoor hij er weer een aantal jaren tegenaan kan. Dit heeft alles bij elkaar een jaar gekost. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Voor de nieuwe reis waren er veel plannen:

• Starten in Nieuw-Zeeland en terugrijden
• Naar Magadan (oostelijke punt Rusland) en dan maar verder zien.  
• De stan-landen en dan toch oost Afrika naar beneden.

Maar uiteindelijk zijn we op het volgende uitgekomen:

Door het op slot zitten van de wereld door het coronabeleid willen we eerst nog niet op pad. We denken minder reizigers te ontmoeten en mogelijk “vast” komen te zitten doordat grenzen open en dicht gaan.

Hierdoor vertrekken we naar Albanië, waar we in september een reis organiseren en zullen overwinteren.

Nico moet ook nog herstellen van een heupfractuur die hij tijdens het schaatsen in februari opliep.

Mogelijk gaan we dan in maart /april 2022 nog meer reizen organiseren en zullen we dan kijken hoe de wereld erbij lig. 

Door onze ervaringen hebben we geleerd dat als je voor de vrijheid kunt kiezen en openstaat voor nieuwe dingen ze zich vanzelf aan zullen dienen. En er is nog zoveel meer te ontdekken in de wereld. Wij zijn nog lang niet uitgekeken. 

Het huis in Nederland houden we wel aan en deze zal verhuurd worden. 

Vandaag hebben we de eerste stap gezet: de boot ticket van Italië naar Albanië is geboekt op 24 juli. We stappen de vrijheid weer in J.