In het zuidelijke deel van Tunesië beginnend bij de stad Douz, die ook wel de poort naar de Sahara wordt genoemd, doemen de eerste zandduinen op.

Wij kwamen deze keer echter vanaf een andere richting namelijk vanaf de stad Chenini, bekend van het oude gedeelte met grotwoningen en dergelijke. Vanaf daar ging het woestijnlandschap langzaam over naar het zand. De beoogde route was helaas niet haalbaar puur vanwege het feit dat er de afgelopen tijd veel harde wind was en die heeft nu eenmaal de zandduinen omgedraaid (ja echt waar). Het rijden in westelijke richting was dus onmogelijk, de plannen werden hierdoor veranderd en de route wat verlegd. De dagen waren zonnig en aangenaam maar de nachten koud en rond of onder het vriespunt. We zijn blij met onze kachel, mutsen en schapenvachten. 

Het rijden gaat prima hier alleen de achterbumper vindt de korte scherpe duinen niet zo fijn en hapt af en toe wat zand weg. Eenmaal hapte de duin een stukje bumper weg wat minder fraai was. Ook schatte ik een bultje iets verkeerd in met als gevolg dat de voorbumper zich in de daaropvolgende duin boorde, dat was even schrikken. Taak voor de bijrijder even het zand weg te scheppen, gelukkig hadden we twee nieuwe zandscheppen aangeschaft wat het werk wat gezelliger maakte “samen scheppen zullen we maar zeggen”. 

 De nacht daaropvolgend was extra koud maar de beloning voor dat afzien was het waard, wat een magische wereld de volgende ochtend…. Wit bevroren Sahara zand, het was een bijzondere ervaring.

We besloten richting Douz te gaan waar we op de camping even konden bijkomen, warm douchen en weer wat inslaan.

Tijd voor een verhaaltje en voor het eerst een video gemaakt met de drone. Morgen gaan we weer zuidwaarts om nog meer zand te happen dit keer samen met een Duits stel met hun Puch geländewagen.