Het is maar goed dat de KSA een multiple entrance visa kent want ik rijdt nu voor de 4^e keer het land binnen.

We staan vlak voor de grens gekampeerd met Karin en Uli, ja nog steeds want we zijn van plan samen met hen een mooie lange route te rijden net over de grens in Saudi. Deze fraaie route door de Rub al Khali woestijn voert door een prachtig landschap en eindigt bij woestijn meren (je kan er niet in zwemmen vanwege de sulfer). We slaan nog even goed in voor de komende week want zo lang zal het ongeveer duren tot we weer inkopen kunnen doen. Na de grensprocedure die redelijk vlotjes verliep, rijden we Saudi binnen en gelijk links en rechts doemen kollossale zandduinen op.

De weg vanaf de grens naar de eerste de beste redelijk stad is maar liefst 650 km onze route begint op op zo’n 260 km vanaf de grens en de route is maar liefst 370 km onverhard enkele reis, je dient dezelfde weg weer terug te nemen dus totaal bijna 750 km. We kamperen ergens een stukje van de verharde weg af tussen de duinen.

Echter de volgende ochtend heeft Nico gigantische last in z’n zij en twijfelt of het wel verstandig is om in deze conditie zo’n avontuur aan te gaan. Na even dubben komt het grote woord eruit en we besluiten het niet te doen, we weten niet wat de pijn veroorzaakt en om dan de woestijn in te gaan lijkt ons niet wijs. Al hoe spijtig ook voor onze medereizigers die hier echt hun zinnen op hadden gezet. We nemen afscheid en koersen zo ver we kunnen die dag. Het toeval wil dat we weer eindigen bij een wildkampeerplek waar ik al tweemaal had gestaan maar toen alleen! Kon Joska mooi zien waar ik stond (en ze vond het een mooie plek). Maar liefst 550 km hadden we die dag gereden, voor overland begrippen een reuze afstand aangezien ons gemiddelde zo varieert tussen de 80 en 100 km. De volgende dag is het nog 2 uurtjes rijden naar Al Ahsa alwaar we voor een paar nachten een hotelletje gaan nemen om te herstellen. We hebben even contakt gehad met onze virtueel meereizende prive arts en nauwkeurig de klachten omschreven en hij adviseerde een pillekuurtje van het soort dat we bij ons hadden…

Na twee nachten ging het alweer een stuk beter en konden we weer op pad. Het landschap was wat saai en de te overbruggen afstand naar de hoofdstad Riyad was zo’n 325 km. Wat onderweg wel opvalt zijn de rijkelijk versierde rotondes. Ook de kleine truckjes met de kraantjes vormen een bijzonder straatbeeld, met de kraan hijsen ze de kamelen aan boord aangezien deze er niet in kunnen springen. De steden en dorpen zien er overigens allesbehalve gezellig uit. Alles in blokvorm gebouwd ver uit elkaar met tussendoor een moskee in alle soorten en maten. Veel moskee ’s heel veel.. ook onderweg langs de wegen kom je ze tegen.

In Riyad woont bijna 30% van de bevolking van het land, een grote stad dus, ik heb geen “must see” dingen kunnen vinden of je moet Ronaldo willen zien voetballen. Ik vind het sowieso bijzonder dat die jongens hier kunnen leven. Henderson die nu bij Ajax speelt hield het hier 6 maanden vol. Ondanks het feit dat er wekelijks $800.000,- werd bijgeschreven op zijn bankrekening vertrok hij toch. Ik snap het wel en hier is de uitdrukking “geld maakt niet gelukkig” van toepassing. Gelukkig vinden we net buiten de stad een rustige kampeerplek. De volgende dag rijden we dwars door de stad en passeren we de “Kingdom Tower” nog een snelle foto van deze 300 meter hoge kolos gemaakt.

Je kan helemaal bovenin van links naar rechts lopen, niks voor Joska haar hoogtevrees dus we rijden door op weg naar “The Edge off the World” sjezus wat een hobbelpad ernaartoe zeg. Bijna op het eind aangekomen waar het overigens flink waait mogen we van de politie niet verder rijden. Het laatste stukje dien je te lopen. Het uitzicht van dit 1100 meter hoge klif is mooi, een echte “selfie” “insta” spot zullen we maar zeggen. De aanwezige toeristen wagen zich op diverse uithoeken van het klif om het perfecte plaatje te maken. Dames kleden zich op dit soort locaties vaak om voor het beste plaatje op de “socials”.

Na mijn eigen fotoshoot, overigens alleen van het landschap besluiten we verder te rijden, kamperen hier is vanwege de harde wind geen optie. We rijden verder naar het noorden richting Ha’il, een bekende naam want bijna ieder jaar strijkt de Dakar Rally hier neer en rijdt een rondje in de omgeving. Pas als we in de buurt komen verandert het landschap, we nemen een prachtige route door een wadi en vanwege de regenval van de dagen ervoor is het vrij nat. Halverwege stuiten we op een voor ons vreemd beeld, naast een grote opgezette tent wordt een heel schaap gereed gemaakt voor de BBQ. De koks komen uit Bangladesh, de Saudi’s zullen wel wat later met hun dikke landcruisers arriveren.

Van Ha’il trekken we verder richting Al Ula ook alweer een bekende plek uit de Dakar. We rijden niet via de highway 70 nee zeker niet we gaan dwars door het woestijnlandschap, we hebben 3 prachtige ritten voor de boeg uit een routeboek van “Pistenkuh” (een reizende duits stel wat roadbooks maakt). Honderden kilometers prachtig afwisselend landschap. De toyo moet soms hard werken in het mulle zand en klimmen en klauteren over de rotsen. De ene “arch” is nog mooier dan de ander en we genieten volop.

Gelukkig hebben we een grote tank want alhoewel op de kaart diverse tankstations staan zijn ze bijna allemaal verlaten of buiten werking. Sommige nieuwen blijken niet over de juiste vergunning te beschikken wordt ons duidelijk via het aanplakbiljet op de deur wat we kunnen scannen met google translate. 

Het reizen hier is werkelijk prachtig maar ook zwaar, ondanks dat het winter is brand de zon enorm zodra je uit de auto gaat. De wind giert soms om de rotsen en een geschikte (vlakke) kampeerplek vinden met wat luwte blijkt soms lastig. Maar de omgeving vergoed veel. Zelfs rotstekeningen komen we op vele plekken tegen. In de laatste route passeren we een waar juweel de “Mahajah Arch” een verscholen pareltje in de Tabuk provincie.

Wordt vervolgd 

Nico & Joska